Şimdi diyorum ya çok aşığım diye. Aşkın olduğu yerde çok büyük korkular oluyor. Kaybetme korkusu, kılına zarar gelecek korkusu, kavuşamama korkusu... Bunlar sadece ilk anda aklıma gelenler. Ben de çok korkuyorum. Her sabah aklımda şu cümle var. ÖLÜM VAR ÖLÜM SEVİN. E ölüm var işte. baksana bundan daha ciddi ne olabilir. Yapma işte sev beni. Seviyor da zaten. Ama ona göre çok sevse de birlikte olmamıza engel şeyler var. Kendini öldürecek aşkından öyle seviyor bak. Bende aklımı çıldırıcam aşkımdan öyle seviyorum. Yanımda uyusa her sabah nefesini kontrol ederdim.
Şu hayatta her şey geçer de ölüm çaresi olmayan tek şey. Dönüşü yok ki. Önündeki tüm köprülerin yıkıldığını düşün denizden gidersin, sular çekilse uçarsın, yani denizleri çevirseler gemileri karadan yürütürsün de ölünce işte ne deniz kalır, ne hava ne toprak. İşte çaresizlik şu hayatta en ürkütücü şey. Ellerini bağlıyorlar kaçamıyorsun. Ağzını bağlıyorlar bağıramıyorsun. Bağırsan duyuramıyorsun.
Sözün özü sayın okuyucu şu dünyadaki en klişe şey ama ölmeden önce yaşayın. Hani seviyorsanız söyleyin demiyorum size. Ama sevdiğinizi hissedin. Herkesten saklayın istiyorsanız ama kendinize itiraf edin. Öyle eften püften sevmeyin ama. Gögüs kafesiniz yırtılacak gibi sevin. Bir nefesinizde bile hissetmeyecek olsanız o nefesi alamayacak gibi sevin. Yani sevmeseniz ölecek gibi sevin. Sonra da ölmeden önce sevginizin şanına yakışır bir şeyler yapın. Şarkı söyleyin mesela her dizesi onun için. Yazı yazın her harfi o seviyor diye koyun. Koşun ya da, her adımı ona koşuyormuş gibi atın. Hiçbir şey yapamıyorsanız ikiniz için yaşayın. En azından ölmeden önce yaşayın.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder